diastimata

Πραγματικά υπέροχο μπλουζ για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Στίχοι, Μανώλης Ρασούλης. Μουσική - Τραγούδι Ναταλί Ρασούλη. Ακούστε το...

Κουράγιο ως το 3,30 λεπτό. Δεν υπάρχει μοντάζ, δεν είναι αναπαράσταση από ηθοποιούς. Είναι το real thing.

Αμ αυτό δεν ήταν διάστημα... Ήταν χάσμα. Χάσμα γενεών! Τόσο καιρό που έχω να γράψω, να επικοινωνήσω, είτε από ΄δω είτε από το ζόρι, δεν έχει ξανασυμβεί. Γιατί, άραγε; Υπάρχουν δικαιολογίες. Πολλές. Λίγο οι δουλειές, λίγο η υγεία, λίγο ο καιρός, λίγο το ΄να, λίγο τ' άλλο. Όποιος δε θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει λέει η μάνα μου. Η αλήθεια είναι η δουλειά. Όχι ότι με πλάκωσε η δουλειά και δεν προκάμω... Η κατάσταση στη δουλειά. Εργάζομαι σε ένα δημοτικό μέσο ενημέρωσης. Γνωστό για μερικούς, ίσως κάποιοι να το διαβάζετε τώρα για πρώτη φορά. Το μέσο αυτό, μέρα με τη μέρα, απαξιωνόταν. Κάποιοι λένε ότι αυτό γινόταν επειδή προβάλει μόνον το έργο του δημάρχου, είναι μονόμπαντο, φερέφωνο και τα λοιπά και τα λοιπά... Μπούρδες λέω εγώ. Το μέσον απαξιωνόταν για έναν απλό λόγο, που τον είπε κάποιος στην αρχαιότητα και, από τότε, κανείς δεν κατάφερε να το αλλάξει: Δει δη χρημάτων ω άνδρες Αθηναίοι. Όταν όλος -ή, τέλος πάντων, το 85%- του προϋπολογισμού πηγαίνει σε μισθούς, είσαι καταδι

Μια ψήφος... Περπατούσε στους δρόμους της πόλης. Κοιτούσε τις προεκλογικές αφίσες. Λιγότερες από άλλη φορά. "Ξαφνικά απέκτησαν και... οικολογική συνείδηση", σκέφτηκε. Χαμηλόφωνα. Ήταν, πάντα, των χαμηλών τόνων... Κοιτούσε κάτω και παρατηρούσε ότι, αντίθετα από άλλες φορές, δεν πατούσε πάνω σε προεκλογικά φυλλάδια. Χαμογέλασε. "Ανάγκας και Θεοί πείθονται", ξανασκέφτηκε. Επίσης χαμηλόφωνα. (Αλήθεια, πώς κατάφερνε, ακόμη κι η σκέψη του να είναι χαμηλόφωνη; Ήταν προσόν, ή μειονέκτημα;) Εκεί που περπατούσε, άρχισαν να πέφτουν γύρω του μικρές προκηρύξεις. Ήταν στο χρώμα ενός από τα κόμματα. Είχαν το όνομα ενός απ' τους υποψηφίους. Σήκωσε το κεφάλι του ψηλά, να δει από πού ερχόταν όλη αυτή η ρύπανση. Το βλέμμα του θόλωσε... Σα να ήταν αεροπλάνο αυτό που περνούσε. Πάνω, μακριά. Κινούνταν αργά. Πετούσε προκηρύξεις κι αυτές, σύννεφο παλλόμενο, κατέληγαν στις πλάκες της πλατείας. Όλες ήταν άσπρες κι είχαν, με γαλάζια, κεφαλαία, γράμματα, γραμμένο: "Ναι"! Γύρι

Ο Ιωάννης Μανωλόπουλος, 63 χρόνων, είχε υποστεί πολλά εμφράγματα από μία ηλικία κι έπειτα. Βρισκόταν, πλέον, στο τελικό στάδιο καρδιακής ανεπάρκειας. Όμως, μία μηχανική καρδιά, σε συνδυασμό με βλαστοκύτταρα, του χάρισε -για δεύτερη φορά- τη ζωή! Ο κ. Μανωλόπουλος χειρουργήθηκε πριν από δέκα ημέρες, στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης, από ομάδα καρδιοχειρουργών, αποτελούμενη από τους καθηγητές του ΑΠΘ Χρήστο Παπακωνσταντίνου, του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, Στίβεν Γουέστμπάι του γαλλικού Πανεπιστημίου Καέν Αντρέ Καγιάτ. Όπως ανέφερε ο κ.Παπακωνσταντίνου, δεν είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιείται μηχανική καρδιά και βλαστοκύτταρα για την αντιμετώπιση καρδιοπαθειών, αλλά στην προκειμένη περίπτωση τα βλαστοκύτταρα, που έχουν ευεργετική δράση στο μυοκάρδιο, βοηθούν στο να κερδίσει χρόνο ο ασθενής και ίσως μελλοντικά να μπορέσει ν' αφαιρεθεί η μηχανική καρδιά. «Στην Ελλάδα έχουμε την τεχνογνωσία να κάνουμε τέτοιου είδους επεμβάσεις και να χρησιμοποιούμε τεχνητές καρδιές σε συνδυασμό

Σ υνέντευξη στη ΛΕΜΟΝΙΑ ΒΑΣΒΑΝΗ από τον ΤΥΠΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ «Η Γκλούμιστερ ήταν κάποτε η ιδανική πόλη, για να φτιάξει κανείς την οικογένειά του – αν αγαπούσε την ηρεμία, τους μεγάλους ανθισμένους κήπους και τα κυριακάτικα γεύματα με τους γείτονες…». Όμως από την Γκλούμιστερ εδώ και χρόνια έχουν χαθεί τα χρώματα. Μπορεί να θυμίζει θρίλερ, όμως είναι... παραμύθι (για έφηβους και ενήλικες). Η «Γκλούμιστερ» γράφτηκε από την Ιωάννα Μήτσικα πριν λίγα χρόνια και τώρα γίνεται θεατρική παράσταση που θα ανεβεί στο Studio Vis Motrix (Αγν. Στρατιώτη 20, έναντι Αγ. Δημητρίου) από την Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου. Η ίδια, αλλά και ο Αλέξανδρος Ιωάννου που έκανε τη μουσική της παράστασης μίλησαν στον «Τ.Θ.». -Τι είναι η «Γκλούμιστερ»; Ιωάννα Μήτσικα: Άρχισε από ένα παραμύθι και διασκευάστηκε σε θεατρικό κείμενο από αυτοσχεδιασμούς που κάναμε με την Έφη Κάντζα. Επί σκηνής παίζουμε εμείς οι δύο και το θέμα είναι το ίδιο με το παραμύθι. Βρισκόμαστε στην «Γκλούμιστερ», μια πόλη όπου τη γνωρίζουμε ως ιδανική, α

Σημασία έχει να ροκάρεις. Κι οι σεβάσμιοι κύριοι ρόκαραν για τα καλά, χθες βράδυ, στη Μονή Λαζαριστών. Ζωή να ΄χουμε (και να ΄χουνε) να μας ξανάρθουνε!

Λόγο το λόγο, δεν ξεχάστηκαν αλλά... πιάστηκαν στα χέρια, σήμερα το πρωί, οι δύο άνδρες, στη Νέα Μηχανιώνα. Θυμήθηκαν τις διαφορές τους και λίγο ήθελε ο καβγάς να έχει τη χειρότερη κατάληξη. Έβγαλαν τα όπλα, απείλησαν ο ένας τον άλλον και, σε κάποια στιγμή, ο 45χρονος πυροβόλησε τον 48χρονο! Ευτυχώς, δεν τον πέτυχε! Για την ιστορία, ο 45χρονος (που πυροβόλησε) κρατούσε πιστόλι κι ο 48χρονος (που έκανε την καταγγελία στην αστυνομία) κρατούσε κυνηγετική καραμπίνα. Εναντίον τους σχηματίστηκε δικογραφία, για απόπειρα ανθρωποκτονίας . από εδώ

Τα-ντάχ!!! Ξεπρόβαλα πίσω από τον ακαθορίστου σχήματος και προέλευσης βράχο. Το περιβάλλον ήταν αφιλόξενο, όμως δεν ήταν η πρώτη φορά που κινιόμουν σε κάτι τόσο ασταθές: Χώμα που θύμιζε περισσότερο ταλκ, πέτρες που διαλύονταν κάτω από τις μπότες μου, μικροκρατήρες που πετούσαν ψηλά πίδακες ατμού, ενός αερίου που μόνον στην όψη θύμισε το εξαερωμένο νερό... Συνηθισμένα τα βουνά απ' τα χιόνια... Στο χέρι μου κρατούσα το φρέιζερ. Όχι πολύ σφιχτά. Ελαφρώς χαλαρά, με τη σιγουριά του ανθρώπου που ξέρει τι πάει να κάνει. Αλλά και την αποφασιστκότητα του αστροναύτη που, αν χρειαστεί, θα παραλύσει, με μια παραλυτική ακτίνα που παραλύει, κάθε γερο-παραλυμένο άλιεν, που θα τολμούσε να μπει ανάμεσα σε ΄μένα και το σκοπό μου. Σκοπός μου ήταν ένας: Να εντοπίσω την εχθρική βάση των Ρέμιουλανς και να ενεργοποιήσω το σύστημα αυτοκαταστροφής. Κάθε εχθρική βάση που σεβόταν τον εαυτό της, τη δεκαετία του '70, είχε και έναν μηχανισμό αυτοκαταστροφής. Έτσι μπορούσες να κάνεις μεγάλη ζημιά χωρίς να εί

Έχει ζόρι σήμερα...

Πάντα σε δεύτερους ρόλους, πάντα πρόθυμος. Ηθοποιός που μπορούσε να παίξει, με την ίδια ευκολία, τον κακό, αλλά και τον πονηρό, όπως και τον αγαθό. Ο Σπύρος Καλογήρου, ο Παναγιώτης που από χασάπης έγινε κινηματογραφικός παραγωγός και ταλαιπωρούσε τον Κώστα Βουτσά για τα μάτια της Μάρθας Καραγιάννη, μας άφησε. Στις 6 το απόγευμα... Δεν άντεξε ο Σπύρος Καλογήρου. Μπήκε στο νοσοκομείο(αρχικά στο "Λαϊκό" και μετά στο "Τζάνειο"), για μια μόλυνση στο μάτι και πήγαινε όλο και χειρότερα. Τις τελευταίες ημέρες τα βασικά του όργανα υποστηρίζονταν μηχανικά. Δεν ήταν και στα καλύτερά του εδώ και καιρό... Πιτσιρίκος ήμουν, όταν οι γονείς μου με πήγαν, σε ένα θερινό στη Νέα Ιωνία (ζούσαμε στην πρωτεύουσα τότε) να δούμε "Το Ανθρωπάκι". Κι εκεί γνώρισα τον χασάπη-παραγωγό. Τον ξανάδα, στην τηλεόραση (Σάββατο βράδυ στην ΥΕΝΕΔ, σε οθόνη μικρή κι ασπρόμαυρη) να γελάει μ εκείνο το δικό του τρόπο στην "Νεράιδα και το Παλικάρι". Τον είδα, έκπληκτος, να βιάζει τη Ζωή Λ

Εγώ λέω να ψηφίσουμε. Άσχετα το τι, να ψηφίσουμε. Οικολόγους θέλετε; Οικολόγους! Κυνηγούς; Κυνηγούς! ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Δημοκρατία; Κι απ αυτά. Και ΠΑΣΟΚ. Και όλους μαζί. Και λευκό. Αρκεί να πάμε. Να συμμετέχουμε. Γι αυτό, το Σάββατο θα πάω εδώ: Και την Κυριακή, εδώ: Άντε και καλό βόλι... ΥΓ. Μου λείπετε! Φιλιά σε όλους.

Τελικά, η Νορβηγία ήταν η νικήτρια του διαγωνισμού. Συμπαθητικό τραγουδάκι, καλή φωνή, γλυκειά φατσούλα, καλή σκηνική παρουσία. Μια χαρά χαρούλες, δηλαδή. Ο Σάκης δεν τα κατάφερε. Εδώ που τα λέμε, δεν άξιζε και παραπάνω. Η αγαπημένη μου Γαλλία και η Βρετανία, επίσης. Ε, να μη ζητάμε πολλά από ένα πανηγυράκι όπως η Γιουροβίζιον. Και του χρόνου.

Φύλακας σε ναζιστικό στρατόπεδο η αοιδός, ό,τι πρέπει για το Φιξ. Ή για το μαγαζί του Ρέμου, στην Αθήνα.

Με κούρασαν... Μου πιάστηκε κι η ψυχη πότε θα τους φύγουν οι φωτιές απ τα χέρια, να γίνει καμία ζημιά... Θα φροντίσω να τους ξεχάσω...

Το πιο ολοκληρωμένο τραγούδι του διαγωνισμού. Για να δούμε...

Μέχρι και τη χορογραφία της Παπαρίζου αντέγραψαν οι Ρουμάνοι. Τι να πει κανείς, για το φουστάνι της αλληνής...

Στον Καλιγούλα οι στριπτιτζούδες είναι και πιο όμορφες και πιο φθηνές και κάνουν και καλύτερα κόλπα.

Καλός ο Νορβηγός. Καλό και το δοξάρι, που λέει κι ο Μητροπάνος.

Εκείνο το μπλε σπερματοζωάριο, πίσω από τη ροζ πριγκίπισσα τι ακριβώς παριστάνει;

Η Παπαρίζου της Τουρκίας! Ό,τι και ναμου λένε, η Χαντισέ χόντρινε. Στον προκριματικό της Τουρκιας ήταν καλύτερη. Και γι αυτήν, όπως για την Αζέρα κυρία έχω την ίδια απορία: Το τραγούδι πότε αρχίζει;

Βγήκε ένας, δεμένος με κάτι αλυσίδες 8 νούμερο. Προφανώς κάποιοι τον είχαν αιχμάλωτο, δεμένο αλλά τους ξέφυγε. Όσο για την κυρία στο φόντο, χτύπα με με το σαμπό, να ανεβούμε τον γκρεμό.

Εμένα μου άρεσε. Σοφτ Ροκ, δε λέω. Αλλά αν το τραγουδούσαν οι Coldplay, θα το καταπίναμε αμάσητο. Γιατί να μην το καταπιούμε και τώρα; (Δύσκολο βράδυ για τον Σάκη)...

Τελικά είναι καλό τραγούδι

Στη Μάλτα φαίνεται ότι δεν υπάρχει άλλη τραγουδίστρια. Διαφορετικά δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο ξανάστειλαν, για 25η χρονιά, την Κιάρα. Ούτε η Μέριλ Στριπ δεν πήγε, άπατη, τόσες φορές στα Όσκαρ. Ομολογώ, πάντως, ότι έχει καταπληκτική φωνή, η ευτραφής Σικελή.

Το μάθαμε πια... Όποτε δούμε τραγουδίστρια ντυμένη σα παραδοσιακό κουρτινάκι - σεμεδάκι, θα είναι από τη Μολδαβία. Το πάντρεμα της παράδοσης με σύγχρονους ρυθμούς είναι δύσκολο κι επικίνδυνο πράγμα.

Ο μικρός τυμπανιστής. Δεν μου έμεινε τίποτε άλλο από την εμφάνιση και το τραγουδι.

ΤΟ πλάσμα! Θεϊκό κορμί, υπέροχο πρόσωπο, τσαχπίνικα μάτια... Τι είπατε; Το τραγούδι; Ποιο τραγούδι; Τραγουδησε κι όλας;

Και μετά ήρθαν οι Καρυάτιδες... Με τατουάζ. Χωρίς φωνή. Αγάλματα. Και για όσους ξέχασαν τα κυάλια τους υπάρχουν και οι γιγαντοοθόνες...

Ο Οιδίποδας τώρα θα βγάλει τα μάτια του ή μετά;

Σάκηηηηηηηη!!!!!!!!!

Θεέ μου! Η Ιαλανδία έστειλε την Μπάρμπι στη Γιουροβιζιον! Φαντάζομαι θα ειναι η αγαπημένη της 12χρονης κόρης μου Καλή φωνή η 18χρονη Γιοχάνα, αλλά τέτοια τραγούδια έχουμε ακούσει με τη σέσουλα.

Ένα γρήγορο φάντο από την Πορτογαλία. Γέμισε χρώμα η σκηνή, έγινε ένα τεράστιο καρουσέλ. Μόνο που περίμενα την έκφηξη αλλά δεν ερχόταν... Στα θετικά η γλώσσα.

Τενόρο (τον Ιγκόρ Τσουκρόφ) έστειλε η Κροατία. Για μπουζουξίδικο στην παραλιακή είναι ό,τι πρέπει. Στα θετικά ότι τραγούδησαν στη γλώσσα τους και διάλεξαν ένα τραγούδι στο γνωστό σερβο-κροάτικο στιλ.

Βρε τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει... Λίγο τους λαρυγγισμούς του Brian ENo, λίγο... Δε μου έρχεται... Περίερηγη φωνή. Με ξένισαν οι κυρίες με τις μονόφθαλμες μάσκες.

Μια από τις καλύτερες φωνές της, έστειλε η Γαλλία στο διαγωνισμό. Την Πατρίσια Κάας, με το "Έπρεπε να το κάνω". Υπέροχη φωνή, λιτή παρουσία. Στο σπίτι βλέπουμε το διαγωνισμό με παρέα κι όσο τραγουδούσε δεν ακουγόταν άχνα!

Συμπαθητικό τραγουδάκι, ακόμη πιο συμπαθητική ιδέα. Πρέπει να υπάρχει κι άλλος δρόμος. Είναι και προβοκατόρικος ο τίτλος, θα πάρει τις ψήφους της επιτροπής και θα πατώσει από τον κόσμο. By the way, τα τενεκέδια γιατί τα χτυπούσαν οι τραγουδίστριες;

Και φωτιές καταπίνω... Ο Λιθουανός μας τραγούδησε το Σάσα σονγκ. Ούτε το όνομα του θυμάμαι, ούτε τη μελωδία...

Με τον περσινό νικητή να τραγουδά άρχισε η εφεινή Γιουροβίζιον. Σαφώς καλύτερη η σκηνική παρουσία, πιο μελετημένη και πιο ακριβή... Τα λέμε με τα ραγούδια...

...αβάντι μαέστρο, έναν Καλαματιανό! Κι έπιανε, με το μακρύ του χέρι, το Κολητήρι, με το άλλο, το μόνιμα κολλημμένο στα πλευρά τον Χατζηαβάτη, κρατούσε τη δέουσα απόσταση από τον μπάρμπα του το Γιώργο (γιατί το χέρι του βλάχου ήταν βαρύ) κι έριχνε έναν χορό. Τσαλακώνοντας την παροιμία που θέλει το νηστικό αρκούδι, να μη χορεύει. Το βράδυ του Σαββάτου έριξε τον τελευταίο του χορό. Έπιασε, από το χέρι, τον ήρωά του, αυτόν που του έδινε ζωή και φωνή πίσω από τον μπερντέ, έπιασε με το άλλο το Θεό και χόρεψε. Χόρεψε τον τελευταίο του Καλαματιανό. Από δίπλα, σιγοντάριζε το Κολητήρι, ο σιορ Διονύσιος, ο Σταύρακας, ο Μορφονιός. Παραμέρισε ο Βεληγκέκας, κάθισε όρθιος δίπλα στον πασά κι άφησαν τον Ευγένιο να ρίξει αυτόν το χορό με τους ήρωές του. Εκείνο το βράδυ χόρευε η παρέα του Σπαθάρη. Κι οι κατακτητές, δεν είχαν θέση ανάμεσά τους. Κι όταν τέλειωσαν τα όργανα, ο Ευγένιος, έκλεισε πονηρά το μάτι στη Βεζυροπούλα, αποχαιρέτησε την Καραγκιόζενα μ ένα φιλί στο μέτωπο κι έφυγε. Πήγε να συναντήσει

Τι θα γίνει σήμερα, Τετάρτη 29 Απριλίου 2009, στη Θεσσαλονίκη: Κλειστή θα παραμείνει η Νομαρχία Θεσσαλονίκης καθώς συμμετέχει στην κινητοποίηση της Ένωσης Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων Ελλάδας (ΕΝΑΕ). Στις 9:30 π μ , επίσημη έναρξη του 1ου Μαθητικού Συνεδρίου Πληροφορικής Θεσσαλονίκης που θα πραγματοποιηθεί ως την Πέμπτη 30 Απριλίου 2009 στο Συνεδριακό Κέντρο «Ν. Οικονόμου» του Κέντρου Διάδοσης Επιστημών και Μουσείου Τεχνολογίας. Κατά την έναρξη θα απευθύνει χαιρετισμό ο Περιφερειακός Διευθυντής Εκπαίδευσης Κεντρικής Μακεδονίας, Γ. Καρατάσιος. Στις 11 πμ , περιφερειακή σύσκεψη με θέμα «Σχεδιασμός και Δράσεις Πολιτικής Προστασίας για την Αντιμετώπιση Δασικών Πυρκαγιών» θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα συσκέψεων της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, υπό την προεδρία του Γενικού Γραμματέα της Περιφέρειας, καθ. Γιώργου Τσιότρα. Έχουν κληθεί να συμμετάσχουν όλοι οι αρμόδιοι φορείς πυροπροστασίας της Κεντρικής Μακεδονίας. Στη 1:30 μμ , με 65 θέματα στην ημερήσια διάταξη θα συνεδριάσει το Δημοτικ

Διάβαζα, ξαναδιάβαζα και δεν πίστευα στα μάτια μου. Εκτός από ένα τροχαίο στη Χαλκιδική, με έναν νεκρό και μία τραυματία, στη Βόρειο Ελλάδα δε θρηνούσαμε, απόγευμα της Δευτέρας του Πάσχα 20 Απριλίου 2009, άλλο θύμα σε τροχαίο δυστύχημα. Έκανα το σταυρό μου, μια παράκληση στο Βούδα και μια μετάνοια στον Αλλάχ κι άρχισα να αναλογίζομαι πώς έγινε αυτό το καλό. Μάθαμε, αιφνιδίως, να οδηγούμε σωστά; Προσωπικά δεν πιστεύω ότι, μέσα σε ελάχιστες ημέρες αποφασίσαμε να οδηγούμε με σύνεση. Τυχαίο θα είναι το γεγονός, το δίχως άλλο. Και το λέω με σιγουριά αυτό, καθώς, βράδυ της Κυριακής του Πάσχα, βρέθηκα στην παλιά εθνική οδό Έδεσσας - Θεσσαλονίκης και με προσπέρασαν οι ίδιοι κάγκουρες: Γυαλισμένα αυτοκίνητα, subwoofer στο φουλ, φιμέ τζάμια, ζάντες αλουμινίου, θύελλα πολυουρεθάνης σε μπροστά και πίσω καπώ και οδήγηση που θυμίζει ταξιτζή στο Μεξικό, ή τον Ορέστη Μακρή την ώρα που οδηγούσε το αμαξάκι, σκνίπα από το κρασί. Δυστυχώς, μυαλό δε βάλαμε. Οι ίδιοι είμαστε και το αποδείξαμε και την ώρα τη

Βροντοχτυπούσαν τα πούλια και φώναζαν. Ούτε ο ένας ούτε ο άλλος ήταν ευχαριστημένοι με τις ζαριές τους. Αν τους άκουγε κάποιος και δεν έβλεπε τι έπαιζαν, θα πίστευε ότι είναι δυο χαμένοι, δυο απόκληροι της ζωής, που δεν έχουν δει καλό στα 80χρονα του βίου τους. Τους άκουγε κι ο μπαρμπα-Θανάσης και ρουφούσε το τσιγαράκι του. Τους πλησίασε ο Ιορδάνης: "Τι θα γίνει, κύριοι; Μεγάλη Πέμπτη σήμερα. Θα βγάλουν το Χριστό σε λίγο, θα τον σταυρώσουν κι εσείς, ακόμη θα παίζετε..." "Και τι σε κόφτει εσένανε; Δε φέρνεις κανένα ούζο, με μεζέ; Τίποτα νηστίσιμο... Ελίτσες, ταραμά, τέτοια πράγματα"... Δεν το άντεξε ο Θανάσης. Έσβησε το τσιγάρο του, έψαξε στη μέσα τσέπη του σακακιού το πακέτο, για ν΄ ανάψει άλλο ένα -ποτέ, όμως, με την κάφτρα του προηγούμενου, αλλά μόνον με τον αναφτήρα του (αναφτήρα τον έλεγε, με φι) κι αργά-αργά, γύρισε στους ταβλαδόρους. "Ρε σεις... Ακόμα κι οι Ρωμαίοι που παίξανε στα ζάρια το χιτώνα του, το μετανοιώσανε μετά... Τι ψυχή θα παραδώσετε"; Μ

Η ζωή του όλη, ήταν ένα τσιγάρο. Όπως εκείνο το τραγούδι που είχε γράψει ο Άκης Πάνου. Χανόταν στον καπνό του. Κι έψαχνε, ενώ το κάπνιζε, το ποτήρι πάνω στο τραπέζι. Το σήκωνε αργά, μ' έναν τρόπο -θα 'λεγες- τελετουργικό. Και ρουφούσε ως την τελευταία σταγόνα. Κι έπειτα, έκανε μια τζούρα, βαθιά, να πάει ο καπνός στα πνεμόνια, να νοιώσει το δηλητήριο και να τον φυσήξει έξω, φιλτραρισμένο με τη δική του ζωή. Σημασία δεν έδινε στους γιατρούς που, χρόνια τώρα, επέμεναν: "Μπάρμπα Θανάση θα πεθάνεις. Αν δεν το κόψεις, θα σε πεθάνει το τσιγάρο". Κι εκείνος, απαντούσε, πάντα σκεπτικός, πάντα με βλέμμα θολό: "Κάποιος διάολος θα με πάρει μια μέρα. Τι να ΄ναι αυτός, τι να ΄ναι ένας άλλος... Ποια η διαφορά, γιατρέ"; Δεν έλεγε να το κόψει με τίποτα. Ήταν η παρηγοριά του. Ειδικά από τότε που τον άφησε η τρυγόνα του, η κυρα-Ευθαλία κι έφυγε για τόπους άλλους, δεν είχε τι άλλο να κάνει. Καθότανε με τις ώρες στο καφενείο της γειτονιάς, τραβούσε το τσιγαράκι του και, το μόνον

Έχω κέφια σήμερα. Έτσι, λέω να σας δώσω μερικά στοιχεία για τα dvd που θα δώσουν αύριο, Κυριακή 22 Μαρτίου 2009, οι εφημερίδες. "Η Εκδίκηση Είναι Δική Μου" Ποιος: η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, Τι: η cult ταινία "Η Εκδίκηση Είναι Δική Μου", σε σκηνοθεσία Μάρλον Μπράντο, με πρωταγωνιστή τον ίδιο (original title: One Eyed Jacks) Υπόθεση: Μετά από μία ληστεία, ο Dad(Καρλ Μάλντεν), αποφασίζει να κρατήσει όλα τα χρήματα για λογαριασμό του κι αφήνει τον συνεργό και φίλο του Rio (Μάρλον Μπράντο) στα χέρια του σερίφη. Χρόνια μετά, ο Rio καταφέρνει να αποδράσει και αναζητά τον Dad. Μόνον που τώρα, ο παλιός ληστής, είναι ένας αξιοσέβαστος σερίφης στην Καλιφόρνια, που ζει με το φόβο της επιστροφής του Rio. Η συνέχεια επί της (μικρής) οθόνης... Κριτική: Σκηνοθεσία Μπράντο, ερμηνεία Μπράντο... Μόνον και μόνο για ιστορικούς λόγους, αξίζει της προσοχής μας. Είναι και καλό γουέστερν. "Οι Δολοφόνοι" Ποιος: Πάλι η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ Τι: "Οι Δολοφόνοι", σε σκηνοθεσία Ντον Σίεγκελ, με

Την έλεγαν Ελένη. Κι ήταν η κόρη της δασκάλας. Ήταν -κι αυτός κι εκείνη- μαθητές τρίτης δημοτικού κι εκείνος, όλο και κρυφοκοιτούσε προς το θρανίο της. Αλλά, φυσικά, του ήταν αδιανόητο -σ αυτήν την ηλικία- να κάνει το οποιοδήποτε πρώτο βήμα. Ήταν, ακόμη, η εποχή που τα τηλέφωνα δεν είχαν κουμπιά, η τηλεόραση δεν είχε τηλεκοντρόλ, ούτε χρώμα και άνοιγε μόνον το απόγευμα, ως τις 11 το βράδυ. Ήταν τότε που δεν υπήρχε Ίντερνετ και Nova και που οι πορνοκινηματογράφοι ήταν καλά κρυμμένοι σε στενά και οι ιδιοκτήτες τους ούτε που σκέφτονταν να βγάλουν στις προθήκες κάτι παραπάνω από την επιγραφή "Σήμερα δύο έργα σεξ". Κι αυτό το πλήρωναν με τσουχτερό πρόστιμο. Οι λέξεις "σεξουαλική διαπαιδαγώγηση", όχι απλώς τους ήταν άγνωστες, αλλά και απαγορευμένες. Κι έτσι, εκείνος κι εκείνη, συνέχιζαν να ανταλλάσουν ματιές -περισσότερες αυτός- από το ένα θρανίο στο άλλο. Εκείνη τη μέρα, όμως, αποφάσισε να προχωρήσει. Όταν την είδε να ζητάει, από τη μητέρα της - δασκάλα, να βγει από την

Αντιμέτωποι με μια νέα απειλή για την υγεία τους, βρίσκονται οι λάτρεις των βιντεοπαιχνιδιών. Πρόκειται για την παλαμική ιδρωταδενίτιδα, μια πάθηση που προκαλεί επώδυνες αλλοιώσεις στις παλάμες των μανιωδών χειριστών του τηλεχειριστηρίου. Τι πιθανότητες υπάρχουν να υποστούν βλάβες οι παλάμες όσων χρησιμοποιούν τηλεχειριστήριο για να παίξουν το αγαπημένο τους βιντεοπαιχνίδι; Αρκετές, σύμφωνα με το δερματολόγο Κλ. Βαλαρούτσο, ο οποίος υπογραμμίζει πως η διαρκής χρήση του τηλεχειριστηρίου μαζί με την επαναλαμβανόμενη πίεση των κουμπιών μπορεί να επιφέρει μικρές αλλά διαρκείς βλάβες στις επιφάνειες των παλαμών. Τα συμπτώματα της παλαμικής ιδρωταδενίτιδας είναι όμοια με αυτά που παρατηρούνται στα πέλματα των ποδιών μετά από βαριά σωματική δραστηριότητα: Εμφανίζονται εξογκώματα που προσομοιάζουν με... κάλους! Το ερώτημα παραμένει: Όταν, στα νειάτα μου, δεν υπήρχαν ηλεκτρονικά παιχνίδια, για να παίζουμε με τα χειριστήριά τους και να κινδυνεύουμε από παλαμική ιδρωταδενίτιδα (φτού! σκουληκομηρμ

Δεκάδες εκδηλώσεις πραγματοποιούνται, σήμερα Καθαρά Δευτέρα, σε όλο το νομό Θεσσαλονίκης. Δήμοι και Σύλλογοι οργανώνουν γλέντια και μοιράζουν φασολάδα, χαλβά, ελιές και λαγάνες. Για τους μικρούς φίλους υπάρχουν και χαρταετοί. Διαλέξτε: Στο Γ΄ Δημοτικό Διαμέρισμα, θα πραγματοποιηθεί η καθιερωμένη εκδήλωση με θέμα «ΚΟΥΛΟΥΜΑ ΣΤΟΝ ΚΕΔΡΙΝΟ ΛΟΦΟ», την Καθαρά Δευτέρα, στις 10, στην Πλατεία Τσάτρα (είσοδος ζωολογικού Κήπου) σε συνεργασία με τον Δήμο Αγίου Παύλου. Εδώ θα αναβιώσουν τα πατροπαράδοτα έθιμα και κυρίως το πέταγμα του χαρταετού. Στην εκδήλωση θα μοιραστούν λαγάνες, χαλβάς και χαρταετοί ενώ θα εμφανιστεί το συγκρότημα παραδοσιακής μουσικής του Δήμου Θεσσαλονίκης, καθώς και τα χορευτικά συγκροτήματα του Γ΄ Δημοτικού Διαμερίσματος. Παραδοσιακές εκδηλώσεις οργανώνουν το Α’ και το Β’ ΚΑΠΗ Μενεμένης την ημέρα της Καθαράς Δευτέρας. Θα μοιραστούν φασολάδα, λαγάνα, χαλβάς και άλλα νηστήσιμα εδέσματα, ενώ ορχήστρες θα παίζουν παραδοσιακή μουσική. Οι εκδηλώσεις θα πραγματοποιηθούν στις 10.30 π

Για να τελειώνουμε, κάποια στιγμή, με αυτό το "εγώ την έχω καλύτερη (σ.σ. τη γλώσσα) από εσένα", ας αντιγράψω το άρθρο του καθηγητή Γ. Μπαμπινιώτη, από την εφημερίδα Το Βήμα (θα ακολουθήσει εμπεριστατωμένη ανάλυση περί μπουγάτσας, καλαμακίου και σουβλακίου): «ΜΕ ΛΕΣ» 'Η «ΜΟΥ ΛΕΣ»; "ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ" ...Το όλο θέμα ξεκινά σε παλαιότερες εποχές, με την κατάργηση της δοτικής* οπότε και γεννιέται η ανάγκη να βρεθεί νέα λύση εκεί που μέχρι πρότινος χρησιμοποιούταν η συγκεκριμένη πτώση. Έτσι, καθημερινές φράσεις όπως π.χ. το "λέγεις μοι" παύουν να υφίστανται και η γλώσσα αναζητά έναν νέο τρόπο έκφρασης. Στη Βόρειο Ελλάδα προτιμήθηκε η αιτιατική ενώ στη Νότιο Ελλάδα η γενική για να δώσουν (σε νεώτερα ελληνικά) "με λες" και "μου λες", αντίστοιχα. Και οι δύο αυτοί τύποι είναι σωστοί καθώς χρησιμοποιούνται κανονικότητα μέσα στους αιώνες από τους Έλληνες. Κατά μίαν άποψη η αιτιατική είναι πιο κοντά στην δοτική οπότε, όσο παράξενο κ

Ήρθε από το πουθενά, σάρωσε στα Όσκαρ, πήρε (είναι αλήθεια ότι το επιθυμούσαμε) και το κορυφαίο Όσκαρ κι επέστρεψε στο Bollywood. Ας ξεχυθούμε κι εμείς στις αίθουσες, για να το απολαύσουμε. Ακολουθούν τα βιντεάκια από τους ευχαριστήριους λόγους της Κέιτ Γουίνσλετ, του Σον Πεν, αλλά και του σκηνοθέτη Ντάνι Μπόιλ. Και οι τρεις είναι απολαυστικοί. Και συγκινητικοί. Για όσους εργάζονταν σήμερα το πρωί, δεν είχαν Nova, ή δεν άντεξαν στη μάχη με το Μορφέα τα ξημερώματα...

Τελευταία ενημέρωση 6.55 Με το λογίδριο του Χιου Τζάκμαν άρχισε η τελετή των 81ων Βραβείων Όσκαρ. Δήλωσε πως δεν... υπάρχει μπάτζετ και έφτιαξε τα πάντα στο γκαράζ του. Τραγούδησε στο δικό του σκηνικό του Slumdog Millionair, του Milk, χόρεψε ως... Batman, εμφανίστηκε σε όλες τις ηλικίες του Μπέντζαμιν Μπάτον (υπό το χειροκρότημα του Μπραν Πιτ), απήγαγε την Χάθαγουέι για να παίξει το ρόλο του... Νίξον κι αυτός του Φροστ, τραγούδησαν ντουέτο με την Αν να του τραγουδά mr Frost, I think I love you... χόρεψε για το Reader, για το οποίο είπε ότι... δεν το έχει δει και... πάλαιψε φτιάχνοντας το μαλί του, αλλά Μίκι Ρουρκ. Για να καταλήξει: I am a wrestler, I am a reader, I'm Wolverine! Στο πρώτο βίντεο δεν αποφεύχθηκε το λάθος: Η αυλαία, από κρύσταλλα σβαρόφσκι δεν άνοιξε αμέσως! Με πέντε ηθοποιούς επί σκηνής έγινε η απονομή για το Όσκαρ β γυναικείου ρόλου. Η Τίλντα Σουίντον, η Κάντις Μπέργκεν, η Αντζέλικα Χιούστον, η Γούπι Γκόλντμπεργκ και η Γκόλντι Χον, παρέδωσαν το πρώτο Όσκαρ της βρ

Τελική ανανέωση 3.15 Η υποψήφια για Όσκαρ β γυναικείου ρόλου Έιμι Άνταμς εμφανίστηκε με κατακόκκινη τουαλέτα -στην απόχρωση του χαλιού- και περιδέραιο-λεμαριά αλόγου, που την έκανε να γέρνει κατά 25 μοίρες μπροστά. "Είναι... άδικο να συναγωνίζομαι μια στρίπερ σαν τη Μαρίζα Τομέι, που δείχνει τόσο όμορφη", δήλωσε με χιούμορ. Ως τώρα η πιο κομψή ήταν η Ινδή συμπρωταγωνίστρια του Slumdog Millionaire(δεξιά), με την οποία δηλώνω ερωτευμένος -και μιλάμε για γεροντοέρωτα, που σημαίνει ότι είναι επικίνδυνο, αν μου αρνηθεί. Ειδοποιήστε την... Καταπληκτική και η Βανέσα Χάτζενς(φωτογραφία αριστερά), με μαύρη τουαλέτα. Εύχονταν να δει τη Μέριλ Στριπ να παίρνει το αγαλματάκι. Δείτε το βίντεο εδώ και θα με θυμηθείτε. Στο χαλί κι ο Τζος Μπρολίν. Δηλώνει περήφανος ως μέλος της πεντάδας (είναι υποψήφιος για το Όσκαρ β ανδρικού ρόλου) και παραδέχεται ότι... μπήκε στην ηθοποιία από την πίσω πόρτα(με την ταινία Γκούνις, για τους παλιότερους). Μια φούξια Ντιόρ τουαλέτα φορούσε η Νάταλι Πόρτμαν.