Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Απρίλιος, 2007

Σήμερα γράφει η Κατερίνα!

Διακόπτω τη διακοπή επειδή συνέβη κάτι ξεχωριστό. Η "Κατερίνα", η κεντρική πρωταγωνίστρια από το ζόρι, γράφει για πρώτη φορά για το δικό της ζόρι. Το κείμενο είναι πολύ δυνατό και, ομολογώ ότι, είναι αρκετό για να ανατρέψει οποιαδήποτε εξέλιξη. Έχει δημοσιευτεί στο Ίντερνετ, σε επίσημη ιστοσελίδα, για την οποία εργάζεται και, για να διατηρήσουμε, όσο μπορούμε, τα προσωπικά δεδομένα, το φιλοξενώ στο "ζόρι μου". Αξίζει την ανάγνωσή σας, εδώ ! ΥΓ. Η μετακόμιση με ξεσυντόνισε. Αναζητώ στα δεκάδες κιβώτια τον εξωτερικό σκληρό, όπου έχω σώσει τις συνέχειες της Ακατάστατης Σειράς Πτωμάτων. Υπόσχομαι ότι, αν ως τη Δευτέρα, δεν καταφέρω να τις βρω, θα στρωθώ να ξαναγράψω τα επεισόδια.

Μια ακατάστατη σειρά πτωμάτων - Ο Σταύρος

Τον βάπτισαν Σταύρο. Αλλά τον φώναζαν Ταύρο. Γιατί έμοιαζε με ταύρο. Ψηλός, γεροδεμένος, ντουλάπα. Χτιστός. Γι αυτόν είχε βγει το προσωνύμιο. Ο σβέρκος του, ένα με το κεφάλι του. Αυτό που η Ελίζαμπεθ Τέιλορ είχε ονομάσει, στο Cat on a hot tin roof , “ No neck monster ”. Πάντα καλοντυμένος. Στην τρίχα. Παρά το μέγεθός του, το χειμώνα, το κουστούμι και το γιλέκο ήταν απαραίτητα. Το καλοκαίρι, λινά κοστούμια και ψάθινο άσπρο καπελάκι στο χέρι. Σα να είχε βγει από άλλη εποχή. Δεν μπορούσες να τα βγάλεις πέρα με τον Σταύρο. Ο λόγος του ήταν νόμος. Ποιος θα κατάφερνε να τα βγάλει πέρα με ένα βουβό δύο μέτρων και 150 κιλών ; Και σα να μην έφτανε αυτό, ο Ταύρος, είχε οργανώσει το δικό του στρατό: Πρώτα ήταν οι πόρνες. Είχε καμιά δεκαριά από αυτές. Μέσα στο κύκλωμα που φέρνει τις κοπέλες από τη Βουλγαρία, τη Γεωργία, τη Ρωσία, τη Ρουμανία, τη Μολδαβία –από όλες αυτές τις χώρες που στριμώχνονται στην αυλή της περίφημης Ενωμένης Ευρώπης- κρατούσε για πάρτη του τις καλύτερες. Τις υπόλ

Μια ακατάστατη σειρά πτωμάτων - Τακτοποίηση

Το σιχαινόταν το νεκροτομείο. Τι κι αν, η φύση της δουλειάς τον ανάγκαζε να το επισκέπτεται κάθε τρεις και λίγο; Ποτέ δεν είχε συνηθίσει την ασπρίλα των τοίχων, τη μυρωδιά της φορμόλης, τα χειρουργικά τραπέζια με τις ρόδες, τα άσπρα σεντόνια, τις ματωμένες ζυγαριές κι εκείνη τη μακάβρια πισίνα με το αντισηπτικό που, μέσα της, αιωρούνταν τρία-τέσσερα πτώματα (τα πιο παλιά), για τις ανάγκες του μαθήματος των φοιτητών. Τον ανατρίχιαζε κι ο Μόδεστος, ο βοηθός, ο νεκροτόμος, για τον οποίο οι φοιτητές της ιατρικής πολλά είχαν να πουν, όσον αφορά τις ειδικές σχέσεις του με τους φιλοξενούμενους. Κι αισθανόταν ναυτία με τα τέσσερα ψυγεία, που θύμιζαν ζαχαροπλαστείο, έτσι ασημένια και με τις ειδικές χειρολαβές και μέσα τους διατηρούσαν -όχι φρεσκάδα, αλλά- σαπίλα. «Δεν έχεις εξοικειωθεί με την ιδέα του θανάτου»… Αυτό ήταν το σχόλιο του Κώστα Ναστούλη, του ιατροδικαστή και προϊσταμένου της υπηρεσίας, όταν, κάποια φορά, του εξομολογήθηκε τα αισθήματά του. Αυτήν τη φορά, δεν είχε προλάβει να τα σκε