diastimata

Ο ήλιος έδυε. Περνούσαμε καπνό. Εγώ κι εκείνη. Οι άλλοι είχαν φύγει, για άλλες δουλειές. Η μάνα μου ετοίμαζε φαγητό, ο πατέρας μου βοηθούσε τον παππού μου, να μαζέψουν καρπούζια και σταφύλια, επειδή ο παππούς θα πήγαινε, πρωί – πρωί, στην πούληση. Ο αδελφός μου, μικρό παιδάκι, έπαιζε κάπου στη γειτονιά. Ο ξάδελφός μου, που πάντα βοηθούσε, βρισκόταν, ήδη, στον κινηματογράφο του χωριού, να ετοιμάσει την ταινία για τη βραδινή προβολή. Είχαμε μείνει οι δυο μας. Τότε ήταν που άρχισε να μιλά. Περισσότερο τα ΄λεγε στον εαυτό της. Αλλά εγώ άκουγα με προσοχή. Γιατί ήταν η πρώτη φορά που μιλούσε έτσι. «Πέφτει ο ήλιος. Πάει. Πάει και σήμερα. Έτσι θα πάμε κι εμείς, μια μέρα. Σαν τον ήλιο θα δύσουμε. Δε θέλω να με θάψουν στο νεκροταφείο, με τους άλλους. Δεν είναι καλό το χώμα. Έτσι θα μείνω. Θέλω εκεί, στο χωράφι του δρόμου να με θάψετε. Να κάνετε κι ένα γύρω με πέτρες, να μην έρθουν τίποτα σκυλιά και με ξεθάψουν και με σπείρουν στα γύρω χωράφια. Από εκεί, έχει ένα υψωματάκι, εκεί να με βάλετε.

Παρακολουθώ τη διαδικτυακή κινητοποίηση για την υπόθεση του blogme . Συγκινητική η εκδήλωση συμπαράστασης στον «ιδιοκτήτη». Με δυο λόγια η υπόθεση: Στην ιστοσελίδα Blogme , η οποία λειτουργεί ως καταγραφέας των διαφόρων blogs , αντιγράφηκε (όπως γίνεται σε παρόμοιες ιστοσελίδες) κείμενο κατά συγκεκριμένου προσώπου. Ο «θιγόμενος» κατέθεσε μήνυση κατά του blogme , του σάιτ που αναπαρήγαγε το κείμενο κι εφαρμόστηκε η αυτόφωρη διαδικασία. Ο πραγματικός συντάκτης παραμένει ανώνυμος (ή, αν θέλετε, ψευδώνυμος) και, καθώς έχει παρέλθει το αυτόφωρο, αντιμετωπίζει –αν εντοπιστεί- τακτική δικαστική έρευνα. Με πιάνει, όμως, το παράπονο. Γιατί: Το θέμα δεν είναι καινούργιο. Υπάρχει από την εφαρμογή του νόμου Βενιζέλου, για τον Τύπο. Όποιος αναπαράγει ψευδείς ειδήσεις, διώκεται όπως αυτός που τις παράγει και, μάλιστα, αντιμετωπίζει, πέρα από τις ποινικές ευθύνες ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ. Δηλαδή και φυλακή μπορεί να μπει και αποζημίωση να δώσει στον «θιγόμενο» κι ας έχει, απλά, αναμεταδώσει κά

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ

Η Θεσσαλονίκη έχει δήμαρχο. Τον παλιό. Η εκλογή έχει, πλέον, κριθεί, την ώρα που ποστάρω. Τα έξιτ πολ έχουν δώσει νικητή από το λεπτό που έκλεισαν οι κάλπες. Στο εκλογικό κέντρο του Παπαγεωργόπουλου πανηγυρίζουν. Στο εκλογικό κέντρο της Αράπογλου, ερημιά. Δεν έχει πατήσει κανείς, από νωρίς. Λες και περίμεναν την ήττα. Το φαινόμενο Μπουτάρης έβλεπε την αναμέτρηση από το σπίτι του. Μας άφησε, όπως είπε, να φάμε σκατά. Στην συνέντευξη της Παρασκευής, δήλωσε: "Με τον Παπαγεωργόπουλο ξέρουμε τι σκατά θα φάμε. Με την Αράπογλου δεν ξέρουμε τι σκατά θα φάμε. Πάντως, θα φάμε σκατά". Ο (υποτίθεται) νέος σταρ της τοπικής αυτοδιοίκησης, είναι ιδιαίτερα άνετος. Φορά σκουλαρίκι, κουρεύεται αλά μιλιτέρ, δε φοράει γραβάτα, είναι αθυρόστομος. Κερδίζει, λένε, με αυτό το ίματζ. Δεν ξέρω τι σκατά κερδίζει ο Μπουτάρης, μιλώντας με αυτόν τον τρόπο. Ξέρω ότι η Θεσσαλονίκη δε χρειάζεται άλλο ένα φαινόμενο Βούγια. Αρκετά. Θα έχουμε μπροστά μας τέσσερα χρόνια και -αν παραμείνει στο δημοτικό συμβούλιο

Δεν είχα καμία, απολύτως, όρεξη, να ασχοληθώ με τις εκλογές. Από μια επιθυμία να ξεδώσω την Κυριακή των εκλογών, κρέμασα ένα ποστάκι (μαύρη η ώρα). Κάποια από τα σχόλια, με αναγκάζουν να γράψω, εδώ, δυο πράγματα, για το "φαινόμενο Μπουτάρη". Όπως και να το κάνουμε, ο Μπουτάρης, είναι φαινόμενο. Αδέσμευτος υποψήφιος, σε έναν δήμο-κάστρο της Δεξιάς, πήρε ποσοστό που τον έφερε στο δημοτικό συμβούλιο με αξιώσεις. Αυτή είναι η ροζ εικόνα του Κυριακάτικου αποτελέσματος. Επειδή, όμως, ο κόσμος μας δεν είναι όμορφος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος, μια ροζ εικόνα μπορεί να γίνει κόκκινη -σαν αίμα, ή σαν παντιέρα του ΚΚΕ- γκρίζα -όπως οι υποτιθέμενες ζώνες στο Αιγαίο- ή και μαύρες -όπως η ναζιστική σβάστικα. Ας καταγράψουμε κάποια γεγονότα: 1992. Η τότε διοίκηση (του δήμου) Κοσμόπουλου έχει να αντιμετωπίσει το κυκλοφοριακό. Εν μέσω ΠΑΣΟΚ, ψάχνει άμεση λύση σ ένα μεγάλο πρόβλημα, στο οποίο η δεξιά παρένθεση (λέγε με Μητσοτάκη) δεν πρόκαμε να παρέμβει -ή, απλά, το αγνοοόυσε. Συγκοινωνιολόγο

Πολλή δουλειά σήμερα. Το ΄χει η μέρα. Είχα το χρόνο, πάντως, να μπω σε κάποια μπλογκ και ν αφήσω το κάτωθι ποστ στο Blog του Ν. Δήμου. Αντιγράφω: Απείχα. Ο τόπος που ψηφίζω απέχει μόλις 70 χιλιόμετρα από τον τόπο που ζω. Ο δρόμος που τους συνδέει είναι σχετικά άνετος, ίσιος, χωρίς στροφές και μπερδέματα. Όμως απείχα. Συνειδητά. Σηκώθηκα πρωί, ήπια καφέ, έκανα μπάνιο, ετοιμάστηκα και πήγα στη δουλειά(λόγω επαγγέλματος αυτήν την ημέρα δουλεύω). Η σημερινή αποχή ήταν πολιτική πράξη. Προσωπικά θεωρώ αδιανόητα: 1. Να ζω σε ένα μέρος και να αποφασίζω την πολιτική τύχη άλλου. 2. Να υποχρεούμαι από το νόμο να ασκήσω το εκλογικό μου "δικαίωμα". 3. Να τρέχω για να ψηφίσω (έστω και μακριά) υποψηφίους που δε με εμπνέουν. Όσο για την αποχή που έφθασε (σε κάποια τμήματα εδώ στη Θεσσαλονίκη ακόμη και το 50%), όσο κι αν σας φανεί περίεργο, προσμετρήστε και δυο παράγοντες που, ίσως, δεν τους σκεφτήκατε: 1. Τους απογοητευμένους ΠΑΟΚτσήδες, που βλέπουν την αγαπημένη τους ομάδα να κινδυνεύει να

Ήρθε η ώρα. Τις ταυτότητες στην τσέπη κι εμπρός μαρς, για τα εκλογικά κέντρα. Σκεφτείτε κι αποφασίστε. Μην ξεχνάτε, ότι και οι λαοί κάνουν λάθη. Αλλά φροντίστε να μην κάνετε. Εμείς, οι αλάθητοι, δε φταίμε σε τίποτα, να φάμε στη μάπα την επιλογή σας. Γι αυτό και η ευχή. Και, για όσους δεν το γνωρίζουν, μεταφέρω από την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, ώστε να καταλάβετε πώς ξεκίνησε η ιστορία με αυτή την ευχή: Την εποχή του Τρικούπη, στα εκλογικά τμήματα στήνονταν τόσες κάλπες, όσοι και οι υποψήφιοι. Ο ψηφοφόρος έμπαινε στο εκλογικό τμήμα, κρατώντας άσπρα και μαύρα σφαιρίδια. Οι κάλπες ήταν από λευκοσίδηρο, είχαν μία οπή και χωρίζονταν στα δύο. ΑΠό τη μία πλευρά έγραφαν ΝΑΙ, με άσπρα γράμματα και ΟΧΙ, από την άλλη, με μαύρα. Ο ψηφοφόρος στεκόταν μπροστά στην κάλπη, πίσω από την οποία βρισκόταν εκπρόσωπος του υποψηφίου, στον οποίο "ανήκε" η κάλπη. Ο εκπρόσωπος φώναζε το όνομα του υποψηφίου και ο ψηφοφόρος έβαζε το χέρι του στην οπή και πετούσε, μαύρο ή άσπρο σφαιρίδιο (μαύρο για

Επνίγημεν… Εν κοχλιαρίω γλυκού, πλήρους ύδατος. Η φθινοπωρινή βροχή μας βούλιαξε στη λάσπη, στα νερά των χειμάρρων, στην αδιαφορία των υπευθύνων, στο όψιμο ενδιαφέρον των νυν ανευθύνων, οι οποίοι ήταν υπεύθυνοι ως πριν τρία χρόνια. Κι έπειτα, ήρθαν οι κάμερες. Στήθηκαν τα μικρόφωνα μπροστά από τις γιαγιάδες στο Σταυρό και στο Στανό και διεκδίκησαν οι τσεμπεροφορούσες ηλικιωμένες τα δικά τους δέκα λεπτά δημοσιότητας –κι ας μην έχουν ούτε καν ακούσει ποτέ, για τον Άντι Γουόρχολ. Μας πήρε το ποτάμι, μας πήρε ο ποταμός. Μας έκλεισε το σπίτι ο κακός μας ο καιρός. Μα είναι δυνατόν; Η φίλτατη Krotkaya, εκ Βρυξελλών ορμώμενη, φαντάζομαι ότι διαβάζει αυτές τις γραμμές και γελάει. Στην επίπεδη και μικρή χώρα όπου μένει, βρέχει 250 από τις 365 μέρες του χρόνου. Και όμως, οι περιπτώσεις κατά τις οποίες τα αυτοκίνητα χάνονται κάτω από τα θολά νερά χειμάρρων, είναι ελάχιστες. Άσε, δε, όταν πρόκειται να παίξουν Μπριζ-Βρυξέλλες, το ντέρμπι της αγωνιστικής κι έχουν ανοίξει οι καταρράκτες του ουρανού. Μ

Έμεινα με τη φωτογραφία στα χέρια. Σχολικόν ενθύμιον. Τρίτη τάξη του λυκείου. 40 παιδιά, με τον καθηγητή της ιστορίας, πρώτη σειρά στα καρεκλάκια, δεύτερη όρθια, τρίτη πάνω στα θρανία. Στη μέση, ο Ιστορικός. Έχουν περάσει 25 χρόνια από τότε. Κι όλα αυτά τα πρόσωπα, να μένουν τόσο ζωντανά. Σα να ΄ταν χθες τότε που ο ψηλός, μαζί με τη Μαρία, μπήκαν στην αίθουσα κι έβγαλαν τη φωτογραφία, για να θυμόμαστε εμείς και να μαζέψουν χρήματα για την εκδρομή εκείνοι. Εμείς είχαμε αποφασίσει, για τον ίδιο σκοπό, να οργανώσουμε χορό σε ντισκοτέκ. Το θυμάμαι ακόμη το βράδυ εκείνο. Ντυμένοι "με τα καλά μας". Μαζευτήκαμε στην είσοδο της UFO, σ ένα στενάκι κοντά στη ΧΑΝΘ. Μοιράσαμε τα πόστα (άλλοι στην είσοδο, άλλοι στο μπαρ, άλλοι να κάνουν τους ταξιθέτες κι άλλοι στα τηλέφωνα, να πέρνουμε γνωστούς και φίλους, να τσεκάρουμε αν θα έρθουν. Ήρθαν όλοι. Γέμισε το μαγαζί. Ήπιαμε (μπίρα και μαρτίνι, οι πιο τολμηροί, κόκα κόλα οι υπόλοιποι, αφού παρόντες ήταν και οι καθηγητές). Και χορέψαμε. Το

Στα τέτοια σας, θα μου πείτε. Τι σας νοιάζει εσάς, αν διαμαρτύρομαι εγώ. Αλλά τι άλλο να κάνω; Πώς να εκφράσω τη διαμαρτυρία μου, για όσα προβλήθηκαν, βράδυ της Τρίτης, από τη μεγκάλη συχνότητα του μεγκάλου καναλιού στην εκπομπή του μεγκάλου δημοσιογράφου; Ο Παύλος Τσίμας, λοιπόν, τον οποίο είχα συμπαθήσει σφόδρα όταν συνεντευξιάστηκε με τον Στιγκ, για τα αγγλικά του, την αμεσότητα των ερωτήσεών του και τον τρόπο που κατηύθυνε την κουβέντα, με απογοήτευσε πλήρως. Με έβγαλε από τα ρούχα μου (και, ομολογώ, ότι το θέαμα δεν είναι καθόλου ευχάριστο). Γιατί; Μα παρουσίασε μια Θεσσαλονίκη που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ! Πρώτοι εμείς, οι Θεσσαλονικείς, γκρινιάζουμε για την πόλη μας. Πρώτοι εμείς κάνουμε λόγο για "φραπεδούπολη του χαβαλέ". Αλλά από αυτό, ως το να παρουσιάζεται η Θεσσαλονίκη ως η πόλη του Ψωμιάδη, του Παπαγεωργόπουλου, της Αράπογλου, του Σαχίνη, του Κουράκη, των Ρωσοπόντιων και του Δ. Σαββόπουλου, απέχουμε παρασάγκας. Όχι, κύριοι. Η Θεσσαλονίκη δεν είναι η ερωτική πόλη των υποψήφ

-Πάκης; -Πάκη τον λένε… -Είναι ανδρίκιο όνομα αυτό; Πάκης; Χάθηκε κάτι άλλο; Κώτσος; Μήτσος; Μπάμπης; Ιορδάνης εν ανάγκη; Τον έλεγαν Πάκη. Και τον γνώρισα ξαπλωμένο μισόγυμνο, στο πάτωμα μιας «φίλης». Και καταλήξαμε κι οι δυο, έξω από το διαμερισματάκι της. Επειδή εκείνη ήθελε να προστατέψει την επαρχιώτικη εικόνα της και να την καλύψει με φρου φρου κι αρώματα κεραυνοβόλων ερώτων. Μείναμε εγώ κι ο Πάκης στο καφενείο. Γιατί εκεί δίπλα δεν είχε καφετέριες. Κι ούτε είχαν γίνει, ακόμη, τρέντι, τα ολ ντέι μπαρ. Χωθήκαμε στο καφενείο της γωνίας, πήραμε ένα τάβλι, έναν μέτριο (εγώ) κι έναν βαρύγλυκο (ο Πάκης) κι αρχίσαμε να πετάμε τα ζάρια και να κοπανάμε τα πούλια. -Ρε φίλε, συγνώμη… Δεν ήξερα… Πήγε να πει τα γνωστά. Δεν ήξερα ότι ήταν γκόμενά σου, δεν ήξερα ότι είχατε σχέση, δεν ήξερα ότι ήταν «καπαρωμένη»… Μα δεν ήταν! Η Νάνσι έψαχνε μια ξεπέτα. Το ίδιο έψαχνε και με μένανε, το ίδιο και με τον Πάκη, το ίδιο δεν ξέρω με πόσους άλλους. Στις σχέσεις της ήταν άνδρας. Άφηνε κατά μέρος το συναίσ

Καλημέρα, καλή βδομάδα και καλό μήνα. Είπα να αρχίσουμε ευχάριστα. Γι αυτό αντιγράφω mail το οποίο μου έστειλε φίλος: Για να κάνεις ευτυχισμένη μια γυναίκα αρκεί να είσαι: 1. φίλος 2. σύντροφος 3. εραστής 4. αδελφός 5. πατέρας 6. δάσκαλος 7. εκπαιδευτής 8. μάγειρας 9. μαραγκός 10. υδραυλικός 11. μηχανικός 12. διακοσμητής εσωτερικών χώρων 13. στιλίστας 14. σεξολόγος 15. γυναικολόγος μαιευτήρας 16. ψυχολόγος 18. ψυχίατρος 19. θεραπευτής 20. τολμηρός 21. τακτικός 22. καλός πατέρας 23. πολύ καθαρός 24. συμπαθητικός 25. αθλητικός 26. στοργικός 27. προσεκτικός 28. ιππότης 29. έξυπνος 30. οραματιστής 31. δημιουργικός 32. γλυκός 33. δυνατός 34. κατανοητικός 35. ανεκτικός 36. ευσυνείδητος 37. φιλόδοξος 38. ικανός 39. θαρραλέος 40. αποφασιστικός 41. έμπιστος 42. γεμάτος σεβασμό 43. παθιασμένος 44. αβρόφρων 45. πολύ πλού